[ Pobierz całość w formacie PDF ]
państwie, w stosunku do liczby mieszkańców, jest więcej telefonów niż w jakimkolwiek
innym mieście lub państwie na świecie. Trudno powiedzieć, żeby życie w Watykanie było
życiem światowym: bramy zamyka się o godzinie 23, a jedyną formą komercyjnej rozrywki
jest telewizja. Ponieważ w Watykanie nie istnieje demokratyczna forma rządów (papież jest
we wszystkich sprawach najwyższą instancją), istnieje szereg przepisów, którym mieszkańcy
muszą się podporządkować (zabronione jest na przykład wywieszanie na zewnątrz bielizny).
Głównym budynkiem Watykanu jest Pałac Apostolski. Ze swoimi ponad 1400
pomieszczeniami, prawie 1000 schodami i 20 dziedzińcami jest właściwie konglomeratem
poukładanych budynków, które w większości powstały w okresie renesansu. Uważany jest za
największy pałac świata, który można przyrównać tylko do pałacu Dalaj Lamy w Tybecie.
Papież dysponuje zespołem 19 pomieszczeń na najwyższym piętrze przy Placu Zwiętego
Piotra (po prawej stronie stojąc twarzą do Bazyliki św. Piotra). Jego prywatny gabinet jest
wygodny, a zasłony w trzech oknach tego pokoju są rzadko zaciągane: jeżeli słońce świeci
zbyt mocno, opuszcza siÄ™ wewnÄ…trz rolety. Papieski gabinet zajmuje powierzchniÄ™ 18 x 12 m,
ściany wyłożone są jasnym drewnem, a podłogę pokrywają dywany. Na dolnych piętrach
znajdują się apartamenty kardynała sekretarza stanu i pomieszczenia papieskich
współpracowników.
Jednym z najdziwniejszych pomieszczeń w Pałacu Apostolskim jest chyba komnata, w
której od ziemi do sufitu piętrzą się metalowe szafki na dokumenty i półki. W rogu
szczególnej biblioteki" obok elektrycznej lampki siedzi duchowny, który wykonuje jedną z
najdziwniejszych czynności, czynność, o której słyszało niewielu ludzi. Jego praca polega
przede wszystkim na wysyłaniu małych paczuszek i kopert we wszystkie rejony świata.
Szuflady, szafy, półki, plastikowe pojemniki i duże, grube worki pocztowe wypełnione są
relikwiami świętych i męczenników; odłamkami kości, prochem, resztkami materiału i
innymi poświęconymi rzeczami, które w jakiś sposób wiążą się z życiem i męczeństwem
Jezusa Chrystusa. Zgodnie z prawem kanoniczym każdy ołtarz w każdym katolickim kościele
lub kaplicy musi zawierać relikwię. Ponieważ praktycznie stale gdzieś na świecie poświęca
się jakiś kościół lub kaplicę, ten kościelny archiwista jest zajęty wypełnianiem kopert
odrobiną kurzu, popiołu lub odłamkiem kości i rozsyłaniem ich listami poleconymi.
Nastawienie Watykanu do relikwii jest szczególne i na ten temat woli on raczej nie
dyskutować. Funkcjonariusze kościoła zdają sobie sprawę z tego, że większość relikwii nie
jest autentyczna, ale Watykan jest głęboko przekonany, że relikwie dobrze wpływają na
wiernych, inspirują ich w czasie modlitwy. Jest to pogląd, który podzielają wszyscy papieże,
łącznie z obecnie panującym. Watykanowi niewiele to przeszkadza, kiedy jego własne,
starannie prowadzone akta wykazują, że w różnych rejonach Włoch istnieją w sumie cztery
ucha św. Prokopa lub dziewięć piersi św. Eulalii. Niektóre relikwie są dla kościoła raczej
niewygodne, jak na przykład święty napletek" Chrystusa. Jego oddzielenie nastąpiło, kiedy
Chrystus w wieku 8 tygodni został obrzezany w świątyni. Jest przechowywany w kulistym
kryształowym relikwiarzu i wystawiony w kościele w niewielkiej wsi, 42 mile na północ od
Rzymu. Na marginesie wspomniano, że konkurujący z napletek znajduje się w Abruzzach,
jednak nie został on oficjalnie uznany.
Pomimo że wiele relikwii było w przeszłości przedmiotem bardzo ostrych sporów między
kardynałami na temat tego, czy są one autentyczne czy też nie, relikwie cieszą się uznaniem
wśród biskupów, księży i teologów, nie mówiąc już o tym, jak wielką czcią otaczane są przez
wiernych nie tylko we WÅ‚oszech. Watykan dzieli relikwie na pierwszo-, drugo-,
trzeciorzędowe itd. Nawet jeżeli decydująca, udokumentowana weryfikacja nie jest już dzisiaj
możliwa, Watykan w zasadzie nie ma nic przeciwko publicznemu zainteresowaniu
relikwiami.
Jedną z relikwii, która przyciąga rzesze pobożnych, jest gwózdz, użyty prawdopodobnie
do ukrzyżowania Chrystusa. Istnieje wprawdzie kilka wskazówek dotyczących jego
prawdziwości, ale brak jasnych dowodów. Gwózdz, umieszczony w okrągłym, osłoniętym
szkłem srebrnym pudełeczku, można oglądać w kościele Santa Croce in Gerusałemme w
Rzymie. Ma on długość 12,7 cm i jest zakończony stępionym ostrzem. W tym kościele
przechowuje się też inne relikwie: trzy drzazgi ze Zwiętego Krzyża (w relikwiarzu ze srebra i
złota), brunatną, nadjedzoną przez robaki tablicę, którą Piłat rozkazał umocować na szczycie
Krzyża. Dalej znajdują się tu w metalowych ramach przypominających lusterko dwa ciernie z
korony cierniowej, która została nałożona na głowę Chrystusa. Zszarzałe ciernie mają długość
około 2 cm. %7ładen z papieży nigdy nie odwiedził tego kościoła, mimo że znajduje się on
niedaleko Watykanu.
Inną rzymską relikwią cenioną przez wielu wiernych, można znalezć w małym kościele o
nazwie Quo Vadis Appia Antica. Chodzi tu o odcisk stóp Chrystusa, a legenda mówi, że Piotr
po ucieczce z więzienia mamertyńskiego opuściwszy Rzym, spotkał po drodze Chrystusa.
Chrystus udawał się właśnie do Rzymu i Piotr zapytał go: Domine, quo vadis?" (Dokąd
idziesz, Panie?). Kawałek bruku na którym stał Chrystus w momencie spotkania z Piotrem,
jest właśnie tym kamieniem z odciskiem stóp.
Kiedy reżyser filmowy Visconti, którego rodzina od wieków jest blisko związana z
[ Pobierz całość w formacie PDF ]